02 jan

Een vrouw alleen & De Verkrachting

vrouwalleenLachen en stil genieten bij ‘Een vrouw alleen’

… Keizer regisseerde ook Maartje Sloots van toneelvereniging d’Ye uit Edam in ‘Een vrouw alleen’, eveneens van Dario Fo. In dit stuk neemt de schrijver het op voor een vrouw die seksueel wordt onderdrukt door haar man. Ze maakt haar toehoorders deelgenoot van haar seksleven, verteld aanschouwelijk over haar erogene zones en laat zien hoe ze zich gedraagt tijdens het liefdesspel met haar man. Daar heeft ze geen plezier in. Nee, dan die jonge jongen die ze een keer heeft liefgehad tot haar man het ontdekte. Sindsdien zit ze opgesloten, letterlijk. De lap tekst rolde blijkbaar moeiteloos uit de mond van de jonge actrice van d’Ye. Ondanks het tragische lot van de vrouw viel er in dit stuk ook veel te lachen. Maar ook veel stil te genieten. Het publiek beloonde Maartje Sloots met een daverend applaus voor haar fantastische spel.

NNC, Annet Zevenhek

Maartje Sloots indrukwekkend in prachtig eenakters van d’Ye

Toneelvereniging d’Ye met de eenakters ‘Een vrouw alleen’ van Dario Fo en ‘De verkrachting’ van Franka Rame. Vertaling Frans Roth; spel Maartje Sloots; regie Hans Keijzer. Gezien zaterdag 26 februari in Het Speeltheater in EDAM. Toneelvereniging d’Ye presenteerde het afgelopen weekeinde twee praehtige eenakters. ‘Een vrouw alleen’ van de Italiaanse Nobelprijswinnaar 1997 Dario Fo, en ‘De verkrachting’, een stuk van zijn echtgenote Franka Rame. De twee eenakters liggen in elkaars verlengde. Fo beschrijft het benarde leven van een jonge vrouw die door haar man seksueel wordt onderdrukt en belemmerd in haar bewegingsvrijheid. Fo signaleert haar bestaan en presenteert haar lot op satirische wijze zonder de vrouw een realistische oplossing te bieden. De schrijfster Franka Rame heeft de tekst van ‘De Verkrachting’ gebaseerd op een door haarzelf meegemaakte identieke ervaring. De jonge vrouw in haar stuk vertelt haar aangrijpende verhaal heel realistisch en overdacht, terwijl zij zich probeert te bevrijden uit een benarde situatie. Het personage is tijdens haar relaas geketend op een stoel en geblinddoekt. Het is alsof Rame aangeeft dat de vrouw twee barrieres bevecht; de verwerking van haar afschuwelijke ervaring en de reactie en het verwachte onbegrip van haar omgeving. Deze vrouw komt wel los van haar ervaring. In beide eenakters wordt alles bespreekbaar gemaakt tot in de kleinste details. Bij Fo valt nog iets te lachen; bij Rame laat je dat wel uit je hoofd. Zeker met de wetenschap dat verkrachting op grote schaal in recente oorlogen als oorlogswapen is gebruikt en zoveel slachtoffers heeft gemaakt. De talentvolle Maartje Sloots speelt in beide stukken. In ‘Een vrouw alleen’ dartelt ze nog tussen strijkbout en waslijn. In Rame’s stuk is Sloots ingetogen, en voelt ze feilloos, bijna instinctief aan waar de fysieke en maar de psychische pijn bij het personage ligt. Regisseur Hans Keijzer heeft het geheel heel sober gehouden. De opening is beangstigend woordloos. Het publiek kijkt minuten lang naar een vrouw die worstelt met haar boeien. Sloots speelt psychische pijn. Ze houdt het publiek in haar ban door strak in haar rol te blijven. Met de twee eerste gesproken woorden breekt een bijna ondraaglijke spanning. Het werkt als een bevrijding. Na enige tijd vallen die woorden samen in een zin en begint de personage langzaam, beheerst en gedetailleerd te vertellen wat haar is overkomen. Aan het einde van haar relaas komt ze los uit haar boeien en kan ze de wereld weer inkijken. Misschien doet ze morgen aangifte. Een prachtig en moedig stuk van Franka Rame. Ontzettend knap geacteerd door Sloots. Haar ingetogen optreden in ‘De verkrachting’ is meer dan een groot compliment waard.

NNC, Annemiek Nuijen

Maartje Sloots zette personages op overtuigende wijze neer in twee eenakters Toneelvereniging d’Ye

Bij het toneelspelen van een eenakter wordt er nogal wat van een amateur speler/ster gevraagd. Zo moet je zo’n anderhalf uur tekstvast zijn en een persoon neerzetten en het publiek weten te boeien tot het einde van het stuk toe. Nu, deze drie aspecten wist Maartje Sloots alléén met de eenakters “Een vrouw alleen” en “De verkrachting” op overtuigende wijze op het publiek over te brengen. Bij het eerste stuk “Een vrouw alleen” ging het over een vrouw die het huishouden doet en tegen haar overbuurvrouw (het publiek) haar beklag doet. Een vrouw die alles heeft zoals ze vertelde strijkend achter haar strijktafel, zoals een wasmachine, ijskast, enz. maar ook van muziek houdt. Maar in de relatie tot haar man op seksgebied onwetend was, maar de liefde ontdekte door een relatie die ze bij haar man miste. Een eenakter waar veel gesproken tekst bijzat, vooral de blik naar het publiek toe met nijpende vragen, daar zou je als publiek haast een reactie op willen geven, zo wist Maartje deze eenakter neer te zetten. Het decor bestond uit witte was aan de lijn, een stoel en een strijktafel wat met het donkere achtergrond decor een fraai contrast gaf. “De verkrachting”, is een aangrijpend relaas van een jonge vrouw die door een groep mannen seksueel misbruikt en gemarteld was. Dit werd in tegenstelling van de eerste eenakter met veel tekst, een verhaal met weinig woorden, waar stille spelmomenten zowel van de speelster als van het aanwezige publiek veel werd gevraagd. Het begint met een vrouw, geboeid aan een stoel, ogen en oren afgedekt met zwart plakband met een stilte van ong. 5 minuten zonder een woord te zeggen, idem het publiek net zo stil de adem inhoudend. Hier vertelde Maartje, in de rol van deze sterke vrouw, het relaas over haar mishandeling en verkrachting waarmee zowel de psychische als, fysieke pijn voelbaar overkwam bij het publiek. Maartje Sloots wist met haar twee rollen zeer diep te gaan in het gevoel-verdriet-boosheid van deze vrouw die zij neerzette met daarbij de vragende hulpeloze blik op haar gezicht naar het publiek toe. Een groot compliment voor haar optreden. Een klein minpuntje was de stem welke iets te hard via de speaker door het stuk heenklonk. Hans Keijzer was de persoon van de regie. Ook voor hem een compliment, waar het aanwezige publiek het zeker mee eens was.

NIVO

Uitgevoerd: februari 2000 (Dorpshuis Ilpendam), februari 2000 (Speeltheater Edam)
Spelers: Maartje Sloots
Regie: Hans Keijzer
Licht & geluid: Mink Broeze, Maarten Groot

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

%d bloggers liken dit: