06 nov

John Gabriel Borkman

borkman7‘Borkman’ drukkend met hilariteit

Ex-bankdirecteur John Gabriel Borkman heeft een gevangenisstraf uitgezeten vanwege fraude. Daarna sloot hij zich in zijn kamer op, die hij al jaren niet heeft verlaten. Zijn vrouw Hilde zit gebelgd en zinnend op vergelding beneden. Zij strijdt tegen haar zus Ella om de liefde van haar zoon Erhart, want in de tijd dat Borkman in de gevangenis zat, voedde Ella Erhart op. Hij is echter volwassen geworden en zoekt zijn eigen weg.

Toneelgroep d’Ye speelt ‘Borkman’ van Henrik Johan Ibsen. Deze Noor schreef veel stukken met een droefgeestige sfeer, maar met een bepaalde interpretatie is er aardig wat lucht in te brengen, zoals ook d’Ye laat zien. ‘Borkman’ is een klassiek toneelstuk en zo speelt d’Ye het ook. Het spel werd onder regie van Mijs Heesen behoorlijk theatraal: stemmingen zijn extreem, er worden zelden gesprekken gevoerd op een normale toon. Toch zijn de personages echte mensen met een geschiedenis. Lees verder

17 apr

Aan het eind van de aspergetijd

Afiche Aan het einde van de aspergetijdActrices spelen met heel hun wezen

Een vrouw van middelbare leeftijd, die naar de grote stad is verhuisd om haar acteerambities waar te maken, komt een aantal dagen op bezoek bij haar oudere zussen, die het ouderlijk dorp nooit hebben verlaten. Haar nicht van begin 20 is verliefd op een Pool, die als seizoensarbeider asperges plukt, maar haar moeder staat niet achter die relatie. Al snel blijken alle vrouwen hun eigen (relationele) problemen te hebben. Vier dames van d’Ye spelen ‘Aan het eind van de aspergetijd’ van Frank Houtappels levensecht. Vooral de beweegredenen van de drie zussen zijn door hun spel geheel geloofwaardig. Met heel hun wezen maken ze hun onderlinge relaties duidelijk. Er is weinig fysieke actie op het toneel, maar door uitmuntende mimiek en intonatie blijft het stuk boeiend van de eerste beweging tot het laatste woord. Lees verder

07 mrt

Er valt een traan op de tompoes

affichetpToneelvereniging d’Ye verdiende meer voor haar spel dan ze kreeg

Na afloop mocht het spelerskwintet van toneelvereniging d’Ye een langdurig applaus en de gebruikelijke bloemen in ontvangst nemen voor het vertoonde spel in de klassieker van Annie M.G. Schmidt. Zeer terecht, want er was een prestatie van formaat geleverd. De vraag rees echter wat bepalend is voor een staande ovatie. Is het Edamse publiek zo kritisch; had Lissy Lutz (dochter Lenny) iets minder nonchalant met de enkele tekstdoublures moeten omspringen of had Hans Keijzer toch wat meer wanddecoraties moeten aanbrengen in het sobere decor? Er is altijd iets dat niet perfect is. Of past het niet om te gaan staan voor euthanasie? Aan het doorleefde spel van kersverse oma Ellie van Montfort (Sofie) en Nico Kemper (Ben) heeft het niet gelegen. Het publiek in de volle zaal was muisstil tijdens de emotionele slotscenes. Schrijfster Annie M.G. toonde zich twintig jaar geleden met het thema een durfal. Euthanasie was toen een nauwelijks besproken onderwerp. Nu nog, hoewel meer gereguleerd, is vrijwillige levensbeeindiging, een moeilijk item. In dit stuk wordt met veel inzicht in de materie omgegaan met ziekte, dood en menselijke emoties. Lees verder

07 mrt

De tramlijn die Verlangen heet

D’Ye overtuigt met “Tramlijn”

Ed Koorn als Stanley Kowalski en Martine Hamstra als Blanche Dubois; tastbare breekbaarheid en overtuigende emoties Foto: Marco Bakker

Ed Koorn als Stanley Kowalski en Martine Hamstra als Blanche Dubois;
tastbare breekbaarheid en overtuigende emoties
Foto: Marco Bakker

Ditmaal zetten regisseur en spelers de tanden in “A Streetcar Named Desire”, het stuk waar-mee Tennessee Williams als toneelschrijver definitief doorbrak. Wie de filmversie met Marlon Brando en Vivien Leigh heeft gezien weet dat “Tramlijn” bepaald geen kattepis is. Vol zinderende emoties en personages, die elkaar soms tot op het bot proberen te breken. In de uitvoering van d’Ye blijkt het stuk niet door de tijdgeest te zijn aangetast. Centraal staan de zusjes Blanche en Stella, die totaal verschillend zijn. Martine Hamstra speelt de fragiele, zwaar neurotische Blanche, die na lange tijd haar zus bezoekt. Hamstra wist haar rol met tastbare breekbaarheid en overtuigende emoties op de planken te zetten. Daarbij had zij letterlijk lappen tekst te verwerken. Ook Riny Lacunes overtuigde als de nuchtere Stella, die tevreden is met haar leven en haar morsige appartement. Stella en Blanche zijn dolblij elkaar weer te zien. Stanley, de man van Stella kijkt direct door het imago als zuidelijke schone van Blanche heen. Zjn enige interesse is de plantage die de zusjes is nagelaten. Lees verder

07 sep

Jan Rap en z’n maat

D’Ye toont goed spel in stuk van Yvonne Keuls

José Vlak als Lenny Foto: Marco Bakker

José Vlak als Lenny
Foto: Marco Bakker

“Jan Rap en z’n maat” is een stuk over jongeren en de maatschappij en jongeren in de maatschapij. Ze willen wel, maar kunnen niet, omdat ze niet weten hoe. Allemaal zijn ze hun plekje kwijtgeraakt of ze hebben het nog niet gevonden. Hun leven is een continu gevecht om te overleven. Soms kiezen ze voor een vlucht en dat blijkt niet altijd een gelukkige keus. Het opvangtehuis waar ze tijdelijk onderdak vinden wordt gerund door vier idealisten die ervan overtuigd zijn dat zij de jongeren iets kunnen bieden. Maar dat lukt niet altijd. Ed Koorn speelde gedegen de rol van de bepaald niet soepele Tijmen. Zijn tegenpool is Koen, goed gespeeld door Nico Kemper. Rob de Wijn speelde prima de klusjesman Klaas, en de lieve en begrijpende Yvonne werd gespeeld door Wil Heerland. De jongeren van d’Ye konden zich als tijdelijke bewoners goed uitleven. Goed spel van Martine Hamstra als Ali, Riny Jansen als Klaasje en José Vlak als Lenny. Wijnand Boon was prima op dreef als de agressieve Louis. Wim Bak had zich zoals gewoonlijk weer perfect ingeleefd in zijn rol als schandknaap. Prima gebaren en mimiek en een uitstekend gekozen outfit. De jonge Pieter Leek speelde de stotterende Charrie. Zijn goed uitgespeelde pillenscène leverde hem het eerste open doekje op. De grote rol van Gemma was voor Brigitte Lang. Een prima keus, want Lang was precies de slonzige, grof gebekte wilde kat die nog altijd woedend is dat haar moeder haar indertijd heeft weggegeven. Haar rolkennis was prima. Lees verder

07 mrt

Een doos vol kruimels

Doorleefd en sterk spel van d’Ye

Ellie van Montfort als Evy Meara en Pauline Bras als Polly Meara Foto: Marco Bakker

Ellie van Montfort als Evy Meara en Pauline Bras als Polly Meara
Foto: Marco Bakker

D’Ye heeft met haar uitvoering van “Een doos vol kruimels” aangetoond een serieus stuk met een flinke portie drama aan te kunnen. De zes spelers wisten hun karakters volkomen overtuigend neer te zetten. Onder regie van Hans Keijzer ontstond een fraai stilistisch toneelbeeld, waarbij de scènes overtuigden door een grote mate van realisme. Ook het fraai vormgegeven decor en de aankleding pasten goed bij de moderne Amerikaanse toonzetting, zoals de weerschijn van rood en groen neonlicht door de ramen, een fles drank in de bekende bruine papieren zak en Gershwin muziek als aankondiging. Het verhaal is in wezen simpel. Het gaat de auteur dan ook vooral om het menselijk handelen en onvermogen. Het spel begint als zangeres Evelyn Meara thuiskomt na een opname in de Betty Ford-kliniek. Hoofdrolspeelster Ellie van Montfort wist Evy met een grote mate van doorleefdheid neer te zetten. Kordaat, karaktervol en goed gebekt. Een indrukwekkende prestatie. Terecht heeft d’Ye er voor gekozen het taalgebruik niet te kuisen. Riet Peereboom zat als gegoten in de rol van vriendin Toby, chic, stijlvol en tuttig. Pauline Bras overtuigde met jeugdig elan als Evy’s dochter Polly. Pieter Leek speelde de kleine rol van Manuel, de loopjongen, zeer levensecht. Zijn Mexicaanse accent klonk overtuigend. De indrukwekkende slotscène werd versterkt door een uitgebalanceerde belichting. Aanbevolen. Lees verder