Het geheugen van water: Alles klopt in stuk d’Ye

Alles klopt in stuk d’Ye

D’Ye toonde wederom een gelukkige hand met de keus voor ‘het geheugen van water’. Het stuk stond als een huis. Een voortreffelijke cast, functioneel en stijlvol decor, prima licht en geluid, alles klopte. Een goed debuut in Edam derhalve voor regisseur Karlo Severdija. De drie hoofdrolspeelsters waren volledig aan elkaar gewaagd. Zij zijn bijeengekomen in het huis van hun moeder om haar begrafenis te regelen. De oudste dochter, Teresa, neemt de leiding zoals ze dat altijd al gedaan heeft. Zij en haar man hebben een druk bedrijf, maar ze hebben toch altijd tijd vrijgemaakt voor moeder en dat kan ze van haar zusters niet zeggen. Neem nu haar zuster Mary. Die maakt zich nu ook nog erg druk over één van haar patiënten. En dan verwacht ze ook nog haar minnaar, een getrouwd man nota bene. De dames zeggen elkaar eens goed de waarheid. Martina de Lange (Teresa) is een zeer pittige speelster met een mooie heldere toneelstem. Zeer tekstvast en heel zeker van zichzelf. Dat geldt ook voor Simone de Boer als de arts Mary. Moeder hield haar altijd de hand boven het hoofd en daarom heeft zij alleen maar herinneringen aan een prettige jeugd. Teresa ziet dat anders. De opkomst van de derde zuster, Catherine was hilarisch. Als een wervelwind worstelde zij zich vanachter uit de zaal naar voren en met dezelfde vaart vloog de tekst eruit. Mieke van Reede zag er als Catherine zeer hip uit en spel en mimiek waren geweldig. De dames namen beslist geen blad voor de mond en ook in hun spel waren ze zeer lijfelijk aanwezig. Catherine voelt zich nog steeds onbegrepen en altijd tekortgedaan en daarom heeft ze zoveel kwaaltjes. Geregeld een joint en bezoekjes aan een psycholoog moeten haar in balans houden, maar dat is onbegonnen werk. Geweldig was de scène met haar zwager Frank, waar ze aan hing als een vastgekleefde vlieg. Ellie Grin vertolkte prima de dode moeder die alles hoort wat de meisjes over zeggen. En dat niet alleen, ze dient ze nog van repliek ook.

Mannen
Omdat er twee neven met dezelfde naam meededen kregen ze in het programmaboek ook een cijfer. Ben Kuenen 1 is de minnaar van Mary. Kuenen is altijd heel zeker van zichzelf, sterk in stil spel en bracht zijn rol lekker onderkoeld. Ben Kuenen 2 speelde Frank, de man van Teresa. In een sterke scene met haar spreekt hij zich eens echt uit. Hij wil geen bedrijf in gezondheidsartikelen meer. Nee, een café lijkt hem veel leuker. Ook Kuenen 2 zat goed in zijn rol. De volle zaal van het Damhotel wist de prestatie van de hele crew te waarderen.
NHD, Annet Zevenhek

Toneelstuk van d’Ye met veel hectisch elan boeit bezoekers

Zaterdag 2 april was de eerste uitvoering van het toneelstuk “Het geheugen van water” door toneelvereniging d’Ye in het Damhotel. In deze tragikomedie ingrediënten als verwijten, venijn, tieren, klagen, enz. Er wordt prima gespeeld door de acteurs van d’Ye in dit stuk waar drie dochters, na de dood van hun moeder, elkaar niet al te vriendelijk te woord staan tijdens het regelen van de begrafenis, die in de slaapkamer van het ouderlijk huis plaatsvond. Een toneelstuk met tal van hectische elementen, waar termen als drugs, sex, vloeken en het verleden oprakelen aan de orde van de dag was en de echtgenotes hiermee werden geconfronteerd. Er werd veel gevraagd van de acteurs, daar het een heftig toneelstuk was. Niet alleen tekstvastheid, maar ook een goede lichamelijke conditie werd gevraagd van de toneelspelers van d’Ye. Tijdens deze tragikomedie was een andere aanpak van de nieuwe regisseur Karlo Severdija als zichtbaar, hoewel er toch enkele overeenkomsten merkbaar waren mede de voormalige regisseur Hans Keijzer. Een compliment kan gegeven worden aan de zes spelers/sters, waaronder Martina de Lange (echtgenote van ds. Wijnsma), Simone de Boer en Mieke van Reede, die op voortreffelijke wijze de hoofdrollen in het “Het geheugen van water” vertolkten. Het was geweldig wat zij lieten zien op het toneel als zeer fanatieke, hectische maar soms ook emotionele dochters. Moeder Elly Grin had een achtergrondrol door als ‘dode moeder’ met een toeziend en wakend ook de drie dochters te volgen en in de geest aan te spreken. De twee mannen, Ben en Ben Kuenen, speelden hun rol ook op overtuigende wijze.

Het geheugen van water
“Het geheugen is iets merkwaardigs: het onthoudt dingen die nog geen knip voor de neus waard zijn. De hele rest valt in het diepe gat.” Dit is het thema van deze indrukwekkende tragikomedie die d’Ye op de planken brengt onder regie van de nieuwe regisseur Karlo Severdija. In het kort de inhoud van het toneelstuk: Na de dood van hun moeder zijn drie zusters teruggekeerd naar het ouderlijk huis om haar begrafenis te organiseren. Van de buitenwereld afgesloten door aanhoudende sneeuwval, wachtend op de komst van hun mannen, vervallen zij al snel in de onderlinge verhoudingen uit hun kindertijd, waaruit ze tot dan toe hebben kunnen vluchten. Teresa de oudste neemt klagend weer de leiding op zich, omdat er zonder haar helemaal nooit iets van de grond komt. Ze bemoeit zich voortdurend met de andere twee, tot grote ergernis van Mary, die daar cynisch tegenin gaat. Catherine voelt zich als jongste van de drie het meest onbegrepen en tekortgedaan in haar jeugd en lijdt dientengevolge aan een keur van ingebeelde kwaaltjes. Opnieuw geconfronteerd met hun gezamenlijke verleden worden oude herinneringen aangegrepen om elkaar nog eens duidelijk de waarheid te zeggen, en ook moeder ziet kans haar mening te geven. Met veel venijn en scherpe tongen, maar ook met veel humor komen zij tot wederzijdse bekentenissen. Maar de herinnering blijkt voor ieder van hen verschillend. “Het geheugen van water” is geschreven door Shelagh Stephenson, een van de meest toonaangevende nieuwe toneelschrijvers van Groot-Brittannië. Het stuk werd daar in 2000 uitgeroepen tot toneelstuk van het jaar en won tevens de Olivier Award voor de beste nieuwe komedie.
NIVO