07 sep

Plotseling thuis

Plotseling Thuis, goede keus van Edams d’Ye

afficheptGezien in het Damhotel in EDAM de thriller Plotseling Thuis, geschreven door Francis Durbridge, door Toneelvereniging d’Ye op zaterdag 11 november. Regie Hans Keijzer. Volgende speeldata vrijdag 17 en zaterdag 18 november, aanvang 20.00 uur. Francis Durbridge is inmiddels geen onbekende meer van d’Ye en het publiek. Enkele jaren geleden speelde de vereniging het stuk ‘Het laatste glas’. Durbridge is een meester in de mensen op het verkeerde been zetten. En dat gebeurt bij ‘Plotseling Thuis’ ook. Je ziet bepaalde dingen gebeuren, je hoort wat enkele snoodaards afspreken en toch slaat geregeld de twijfel toe. Het stuk zit natuurlijk vol met onverwachte wendingen. Lees verder

13 feb

De Gouden Augurk

affichegaD’Ye toont vakkundig en vrij spel

Na de groeiende deskundigheid bij het toneel voor volwassenen lijkt ook het kindertoneel bij de Edamse toneelvereniging D’Ye de tijd van hobbyvereniging voorgoed voorbij. De zich steeds meer professionaliserende toneelvereniging bracht onder leiding van de vaste kinderspel regisseur Paul de Boer dertien spelers op het podium, die stuk voor stuk vakkundig en vrij hun rol speelden. De regisseur was er in geslaagd voor de diverse rollen de juiste persoonlijkheden te vinden en had zo te zien en te horen hier en daar ook de rollen aangepast aan de beschikbare spelers en speelsters. Ook het naar alle waarschijnlijkheid door de regisseur toegevoegde lied (Nederlandse tekst op Mambo nr. 5) maakte het stuk erg toegankelijk voor de kinderen in de zaal. Gaandeweg het stuk improviseerden de spelers snel en makkelijk op de reacties van het publiek. Dat was vaak noodzakelijk omdat de jeugdige toeschouwers in hun enthousiasme zich graag met de loop van het stuk wilden bemoeiden. “We roepen de koning”, riep een kleine toeschouwer en in koor klonk het vijf minuten lang “Koning, koning.” De koning was volgens de kinderen nodig om de nar uit zijn benarde positie in het bos te halen. Hij was overvallen door drie rovers om de gouden augurk, symbool van het fantasieland Simplonië, in handen te krijgen en zo de koning te onttronen. Lees verder

01 mrt

Grensoverschrijdingen (Wingelaar / Verbeurdverklaard / De Strikvraag / Gebroken Glas)

grensoverschrijdingenpaulEenakters d’Ye komisch maar ook confronterend

Na een druk jaar, in verband met het 25-jarig bestaan, is d’Ye ook nu weer enthousiast van start gegaan. Ditmaal werd gekozen voor vier eenakters, elk met een eigen speelstijl, karakter en varierend van komisch tot confronterend. De rode draad was grenzen. In ‘Wingelaar’ van Ton Davids gaat het over ongewenste intimiteiten en seksueIe intimidatie op de werkvloer. Hoe ver kan, of mag, je gaan? Pauline Bras, Ben Kuenen en Ellie van Montfort laten de bezoekers een bizar spel zien tussen drie medewerkers van een klein kantoor. Daar is op vrijdagavond iets gebeurd. Maar wat en hoe kwam dat? Elly van Montfort speelde de oudere werkneemster. In het begin wat onzeker maar al snel speelde ze zelfverzekerd. Ben Kuenen wordt een gewaardeerde kracht. Hij kwam goed voor de dag als de jongeman met veel praatjes over zijn veroveringen. Pauline Bras had de lachers meteen op haar hand. Als een levende Barbiepop wiegde ze over het toneel, de handen losjes wapperend, om de opgeplakte nagels te beschermen. Lees verder

01 aug

Wagenspel “Sinderella”

Scan 1Wagenspel d’Ye aardige aanvulling op Waterdag

Toneelvereniging d’Ye bestaat 25 jaar en vierde dit tijdens de Waterdag Edam met een wagenspel op het Damplein. De marktbezoekers namen ondanks de aantrekkelijke koopjes op de vrijmarkt toch ruim de tijd om naar de opvoering van Sinderella, op rijm geschreven door Jan Bosch, te kijken. Hun waardering bestond uit positieve opmerkingen en een hartelijk applaus. Het toneelstuk van d’Ye was een aardige aanvulling op de Waterdag van Edam. Het door Hans Keijzer enigszins aangepaste stuk van dertig minuten was een persiflage van het sprookje Assepoester.:De prins op het witte paard, gespeeld door Ben Kuenen, kreeg de lachers op zijn hand toen hij knielend op de stenen trappen van het stadhuis uitriep: “Ik stort mij ter aarde en dat gaat wel wat hard. Wat moet ik beginnen, groot is mijn smart’. Lees verder

01 mrt

Waar bleef de tijd?

Vrolijk kinderstuk laat jong en oud genieten

Regisseur Paul de Boer stelde zingend zijn cast voor, een heel leuk begin. De jeugdige bezoekertjes en en vele ouders konden daarna genieten van professor Vogelkers (erg leuk gespeeld door Gerro Roskam). Hij heeft een tijdklok die goed in de gaten gehouden moet worden, anders komen er geen dagen meer. Coba Spagaat, een balletdanseres (een leuke rol van Gineke de Witte) wil niet ouder worden. Zij vernielt de klok en deze staat dan stil. Als de professor de klok probeert te repareren slaat deze op hol. Hij probeert wat tijd op te vangen en in een doos te bewaren, maar als deze geopend wordt vliegt de tijd weg. Coba Spagaat komt met eenzelfde doos, maar dan met een dikke, harige spin erin. Een terugkrabbelaar. Als deze in je neus bijt loop je achteruit en gaat alles terug. Robin, de assistente van de professor (een prachtige rol van Riet Peereboom) kijkt stiekem in de doos. Mede door haar beeldend vertellen leefde de zaal helemaal mee. Grappig was Voufke Hermanides als Geerte Gries, de vrouw die steeds een lekker biefstukje wil bakken voor haar man. Omdat de tijd zo snel gaat verbrandt het vlees steeds. Pauline Bras was het meisje Esther dat door het wegvliegen van de tijd haar verjaardag misloopt. Ze maakte er een heel mooi rolletje van met veel mimiek, was tekstvast en het stille spel was ook voortreffelijk. Jasmijn Meeder speelde de pittige stewardess Sabine, die door al het gedoe met de tijd haar vliegtuig gemist heeft. Het decor zag er leuk uit, grime, licht en geluid waren prima verzorgd en het geheel werd gelardeerd met een paar leuke liedjes. Lees verder

01 mrt

Koning Tourmalijn verliest zijn pijn

Koning Tourmalijn blijkt jong en oud te boeien

Koning Tourmalijn lijdt onder schijnbaar ongeneeslijke likdoorns. Hij biedt degene die hem ervan verlost een forse beloning. Bij falen wacht het cachot, dat inmiddels wordt gevuld door bijna veertig geneesheren. Tot Jodocus de kamerdienaar een oud vrouwtje uit handen van twee gemene vrouwen redt. Als dank krijgt hij van haar een wondermiddel waarmee hij de koning kan genezen. Het wordt nog even spannend als de twee vrouwen met die zalf aan de haal gaan, maar sprookjesgetrouw: eind goed al goed. Het stuk wordt grotendeels gedragen door Wijnand Visser, die een meesterlijke Macaroni neerzet, minister van onvoorziene omstandigheden. Met zijn fraai consequent doorgevoerde bekakte accent, aanstellerige gebaartjes en gezwaai met zijn zakdoek was hij het prototype van de achttiende-eeuwse aristocraat. Zijn droge, geestige opmerkingen misten nooit doel. Of de kinderen in de zaal konden doordringen tot de finesses van zijn spel is de vraag, de volwassenen vermaakten zich echter kostelijk met dit uitmuntend neergezete personage. Vissers stempel op de voorstelling zegt niets ten nadele van de overige spelers. Ook zij speelden uitstekend en zetten net als Visser hun personage met overduidelijk plezier neer. Wim Brondgeest kon zich uitleven op de zeurderige koning die met zijn gehinkel en gekreun goed lag bij het jonge publiek. Opvallende rollen waren weggelegd voor Jodocus de kamerdienaar (Gerro Roskam) en Petronella, het kamermeisje (Pauline Bras). Zij waren ook degenen die het publiek bij de zaak betrokken hielden door ze af en toe direct aan te spreken. Lees verder