Het huis van Bernarda Alba
d’Ye verrast opnieuw met ontroerende Spaanse tragedie
Met minimale middelen het maximale er uit halen! Toneelvereniging d’Ye heeft zichzelf overtroffen. Een geheel vrouwelijke cast heeft met veel discipline en talent een zwaar stuk van de Spaanse schrijver Frederico Garcia Lorca (1898-1936) neergezet. In een omgedraaide zaal werken de witte achterwand van De Singel (met projectie) en de stoffen zijdelen perfect. Je waant je midden in een Spaanse hoeve, waar de beklemming tastbaar is en de buitenwereld voelbaar dichtbij, maar o zo ver weg. Gaandeweg ontspint zich een tragedie, vol met verwijzingen, richting een onomkeerbaar slot. Lees verder
Toegankelijk, hilarisch en romantisch toneelstuk
Bezoekers van de toneelvoorstelling van d’Ye bevonden zich zaterdagavond in een heel andere wereld. De tien spelers van de toneelvereniging wisten met hun vertolking van het commedia dell’arte stuk ‘De knecht van twee meesters’ een sfeer te scheppen die de bezoekers nog de hele avond vasthield. Al bij binnenkomst weet d’Ye de juiste sfeer te scheppen. De bezoekers, die de technische school Zuiderzee binnentreden, worden verwelkomd door een apenoppasser in een blauwe tuinbroek. Terwijl een geloofwaardig verhaal verteld wordt, over ontsnappende apen, brengt de oppasser het publiek naar de tribune. Een avond volop genieten van allerlei ‘apenstreken’ staat voor de boeg.
Dat Betje uitstekend kan regeren liet toneelvereniging d’Ye zien in een nostalgisch spel uit de jaren dertig, waarin de emoties hoog oplaaiden, maar waarin gelukkig ook plaats was voor een gulle lach. D’Ye maakte er iets heel moois van. Het stuk van Henk Bakker (waarin Esther de Boer-Van Rijk indertijd al triomfen vierde) behandelt de geschiedenis van het rijke fabrikantengezin Van Gelder, dat in de problemen komt, maar uit de nood gered wordt door Betje, een oude gedienstige die bijna een halve eeuw lang voor de Van Gelders gewerkt heeft. Wanneer zij merkt dat haar vroegere baas bezig is de effecten te gelde te maken die zij ooit van zijn vader erfde neemt zij kordaat het heft in handen. Tot groot misnoegen van de familie, totdat men inziet dat Betje het beste voorheeft. Voufje bij ‘t Vuur schitterde in de rol van Betje. Een rol die zij zo goed beheerste dat ze de zaal volkomen in haar ban had: ontroerd bij haar emotionele uitbarstingen om alles wat haar aangedaan wordt, dan weer hartelijk lachend als ze uiterst vinnig uit de hoek komt of met een gedegen bijbeltekst zwaait. Voufke verdient verder een groot compliment voor haar dictie en mimiek. Zich volledig in haar rol inlevend, lette zij juist op die kleinigheden die het spel zo levensecht maakten: even likken aan een potlood of krabben in haar grijze haardos tijdens het bijhouden van het kasboek. Een mooie rol was ook weggelegd voor Jan Besseling als de door zorgen gekwelde zakenman, die geen uitweg meer ziet en zich bijna vergrijpt aan andermans eigendommen. Hij liet prima ingehouden spel zien, nergens vervallend in overdreven sentimenten. Pé Mühren heeft met dit toneelstuk zijn meesterschap als regisseur voor de zoveelste keer bewezen. Hij verstaat de kunst zijn spelers en speelsters tot het uiterste te bezielen. Het ovationele applaus van een zeer meelevend publiek sprak boekdelen.